Waarom een advies weleens de plank mis kan slaan.

Vlak voor onze vakantie kreeg Ted een ongelukje. Ze liep mank en mijn eagle eye zag meteen dat het niet zomaar een mankje was.
Ik heb alles nagelopen, gebogen, gevoeld, gekeken…. en Ted gaf niet echt een duidelijke reactie op. Maar ze liep toch echt niet goed.
De stress sloeg toe, want buiten dat het natuurlijk superzielig voor haar is, zou ik ook bijna op vakantie gaan. Ik had al half besloten om niet te gaan.

Nu was het ook nog zo dat ik ons had laten inschrijven bij een andere dierenarts. Voor mij nogal een grote stap en best spannend. Ik kom namelijk al zo’n twintig jaar bij dezelfde dierenartspraktijk en ben nogal honkvast. Zo trouw als een hond, om maar in ons genre te blijven.
In dubio of ik nu naar de nieuwe dierenarts zou gaan, heb ik er toch voor gekozen.
Ik kon dezelfde dag terecht, dat was alvast fijn.

Pardon?! Wat zegt zij nou?

Als ik bij de dierenarts kom, dan weeg ik mijn honden altijd even. Niet alleen handig voor eventuele medicatie, maar ook een richtlijn om te zien of de energie-inname en het verbruik nog in evenwicht zijn.
Ze weegt nog hetzelfde. Fijn!

De dierenarts riep ons binnen. “Oke,” zei de nieuwe dierenarts: “ik loop haar gelijk even na.”
“Pffff, ” dacht ik nog, “kijk nou maar gewoon naar haar pootje.” Maar dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk, want zo’n check is ook heel fijn.

Dus ik knikte schappelijk richting de dokter en zei keurig: “ja hoor prima”.
“Tandjes zijn netjes. Poept en plast ze goed?”
“Ja hoor, ” knikte ik.
“Eet ze graag?”
“Jaaah, zei ik heel happy, ze eet heel graag!”
“Dat is te zien, zei de dokter.”
Pardon?! Wat zegt zij nou?

​Oké, Ted oogt wat forser, want ze is wat breder gebouwd en heeft van die dikke bruine krullen. Maar als je op d’r lijfje voelt, dan voel je gewoon haar ribben. En toch hè, als iemand zo’n opmerking maakt over het uiterlijk van mijn honden, check ik het toch even want misschien is de professionele blik op mijn eigen hondenkind vertroebeld. Je eigen kind is sowieso altijd perfect in je eigen ogen en hé die bril kan natuurlijk best wat romantischer kijken dan de werkelijkheid is.

Daarom heb ik het ook wel eens overlegd met de dierenarts. Ze zei me toen: “bij binnenkomst dacht ik oei, ze is te dik, maar nu ik haar voel en beter zie is dat zeker niet het geval’ .
Top dit dacht ik dus ook! Wat je op het eerste oog ziet, is niet altijd wat er werkelijk aan de hand is.

Maar even terug naar het verhaal, we waren hier dus bij de nieuwe dierenarts met een mank lopende Teddy en het ‘even’ laten checken wat Ted nu precies heeft. De dierenarts had dus ‘besloten dat Ted te veel voer kreeg.
Ik stamelde nog iets van: ” nou dat valt wel mee hoor, ze oogt wat breder…… “, maar voordat ik mijn zin af kon maken, zei ze resoluut :”dus minder voer geven, zeker 10%!”

Ze had Ted nog niet eens gevoeld of verder gevraagd naar wat ik haar precies te eten geef, hoeveel ze beweegt of wat voor voeding ze krijgt. Ik bedoel voor hetzelfde geld gaan Ted en ik dagelijks naar de Mac. Of geef ik haar al de helft van de benodigde hoeveelheid eten. Of… whatever.
Ik verbaas me daar dus over. Niet om gelijk te twijfelen aan de algehele kunde van de dierenarts, maar goed, zij is dierenarts en ik ben voedingsdeskundige.
Orthomoleculair en integraal gezien kijk je naar het hele plaatje. Dat is veel breder dan alleen het gewicht. Wat eet een hond, hoe verteert hij dat, wat is de samenstelling van dat eten, hoe beweegt hij, hoe voelt hij zich, enzovoort.

Maar goed, als voedingsadviseur horen dat je hond te dik is, is wel een klein issue natuurlijk.
Licht gepikeerd (sorry dat was ik echt), ging mijn hoofd alle kanten op.

“Ik wil een foto maken van haar pootje, zei de arts.”

Ik had een stuk gemist van het gesprek geloof ik, ik was een beetje afgedwaald.
“Tuurlijk antwoorde ik, heel graag zelfs”. Hier kwamen we namelijk voor

En nu?
De diagnose was een gebroken teentje. Arme Ted!
De dokter gaf me goede tips en overlegde ook met de orthopeed. Heel fijn.
“Haal je ook vijftien procent van haar voer af? Want ze gaat nu natuurlijk ook minder bewegen, zei de dokter.”

Ik besloot om ja-stemmend te knikken, maar ondertussen draaide mijn hoofd al overcapaciteit om een plan van aanpak voor te bereiden.

Whut? Sla jij het advies van een dierenarts dan zomaar in de wind?

Natuurlijk niet en de dierenarts heeft absoluut een punt, want ik zou mijn hond zeker niet helpen met overgewicht.
Maar zonder verdere fundamenten een advies geven om het voer met vijftien procent te verminderen, zonder verdere info over jouw situatie?
Ik vind daar natuurlijk wel wat van.
En het is ook niet altijd zo dat een dierenarts te weinig van voeding weten, maar meestal ligt hier toch niet hun meest accurate kennis. Superjammer natuurlijk, want ik ben van mening dat voeding een heel groot en belangrijk onderdeel is van de gezondheid van je hond.

We zijn overigens met het teentje van Ted hartstikke fijn geholpen hoor.

En jij?

Ik ben benieuwd wat jij zou doen?
Heb jij ooit een reactie gehad bij de dierenarts over het gewicht van je hond? Wat deed je toen? Volg jij het advies direct op of stel je vragen aan de dokter?

Of heb je hier wel eens hulp in gevraagd van een voedingsdeskundige? Zou je er meer over willen lezen?

Laat het me weten hieronder. Ik lees alles zelf en vind het mooi om ervaringen te delen.